-

 

 DENEME 4                         DİMAĞIM  DARMADAĞIN

     Bilmiyorum ne yazmak istiyorum...Ama gecenin tam da yarısında dimağıma üşüşen darmadağın seslerle kalemim çağırıyordu   beni . Bu fırsatı kaçırmamak için koştum...Parmaklarım nasıl bir arzuyla yakaladıysa   kalemi , sımsıkı sarıp sarmaladılar.... Ona istediklerini yaptırma hevesindeydiler...Birbirlerine tutkuyla kavuşup ahenkle  dans etmeye başladılar...

     Kendimi , içimde bir yerlerde çığlık atan harflerin satırlara dökülüşünü hayretler içinde seyrediyorken buldum.

     Bazen böyle oluyor , ansızın   , gecenin kıvrandıran  uykusuzluğunda ya da uykunun en baş edemediğim zamanlarında...Yazmak isteyip de zamanı tutamadığım o an gelip alıveriyor beni rüyalarımın içinden...Ateş böcekleri gibi uçuşan kelimelerin rengarenk tablosu içinde bir fırça darbesi oluyorum... Gerçekliğin dayanılmaz uğultuları arasından vakumlanıp zamanın yukarılarına çekiliyorum...Sahile vuran dalgaların  bir piyanistin parmakları gibi sahili okşamasını andıran sözcükler besteliyorum...Ve tam o anda:

    ''Kimilerine göre kısa , kimilerine göre uzun bir ömür yaşındayım...Belki en doğru zamanda, belki en olması gereken  yerdeyim: 

     Kendimleyim...''

 

      

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

-
                                                         SEN BENDEN GİTTİN GİDELİ       Her gün, her sabah sınıf   kapısından içeri  girer girmez   başka biri olur, kendimi unuturdum...Büyülü bir aynadan  farklı  bir boyuta geçerdim...Dışarıdaki  dünyama ait ne kadar yorucu , yıpratıcı iç sıkıntısı varsa  hepsi üzerimden sıyrılır  giderdi,    yeniden yeniden yaşam sevinci ile dolardım...      O  yıl, yeni bir okula tayin edilmiştim ve yeni bir sınıfım olacaktı. Bu da yeni hazırlıklar demekti...Yepyeni bir heyecanla tekrar  işe koyulmuştum. ..Küflü duvarları en güzel renklerle boyatmıştım...Pembe fon perdeler, uçuş uçuş beyaz tüller yaptırmıştım...Kocaman kurdeleler   fon perdelere tutucu  olmuştu. Bin bir güçlükle  kitaplığınd...
Devamı
-
            ANNEANNEM      Dedem anneannemi bırakıp dönerken  ''Kızı buralarda rezil etmeyesin'' demiş .Bugün cevabını annem de bilmiyor neden Adana'da değil de Erzurum 'da bir dağ köyünde doğum yapmak ister ki insan...Git değil  mi memleketine ,hayatını niye riske atıyorsun...Kocaman  şehir ,hastanesi var, doktoru var ,ailen orada....      Kızını görünce ''Ooooo daha senin iki ayın var .''demiş canım anneannem ,o ki tanıdığım en bilge insandı. Gerçekten de iki ay sonra annemin sancıları başlıyor; aylardan ocak ,kar kapıda .Yollar kapalı ,ne araç ne doktor ne de hastane...Bir ebe var  onun da evi  hayli uzakta . Annemin sancıları artınca babam ebeyi alıp gelmek için gidiyor. Henüz yirmi bir  yaşında taze öğretmen, annem  on  sekizinde çiçeği burnunda yeni gelin. İkisi de çocuk denecek yaştalar.        Bir göz odalı lojmanda ana kız kalıyorlar baş başa ,ama doğum  ...
Devamı
-
                                                                  TELEFON      Turuncu ama kırmızıya yakın koyu bir turuncuydu .En sevdiğim ve belki en çok vakit geçirdiğim oyuncağımdı Almanya' dan ,bir yaz tatilinde , halamın benden yedi yaş büyük olan oğlu getirmişti. Abimi deliler gibi çok sevdiğim için , daha önceki hediyesi , içi boncuk köpük dolu olan ve gıcır gıcır ses çıkaran turuncu köpek gibi bu çevirmeli telefonu da çok sevmiştim. Belki de daha fazla...     Seksenli yıllarda bırakın evleri , köyde bile bir tane telefon yoktu. Elektrik ve suyun olmadığı yerde telefon hayal bile değildi, ihtiyaç hiç değildi. Daha sonraki zamanlarda köy muhtarlarının evlerinde bir tane telefon olduğunu, onu da kullanmak için sıraya girildiğini ve saatlerce beklenildiğini hatırlıyorum...Hele yurt dışı görüşmel...
Devamı