DENEME  3               NİNNİ  

          Uyusun da büyüsün ninni ,

           Tıpış tıpış yürüsün ninni .

            Attığım ilk adımı hatırlamıyorum ama yıllardır yürüyorum. Belki küçük sıyrıklarla başladım , dizlerim morardı  belki de ilk çırpınışlarda ...Hatta  yanıbaşımda sımsıcak bir elden tutuyor da  olabilirim. Yardımsız kimbilir hangi yaramazlığa ulaşmıştı o minik ayaklarım. İnanmakta zorlandığım o taptaze adımlar şimdi çok uzak bana ,başka başka çocukların hevesleri oldu artık.

            Gökyüzüne bakarak mavi ışıkların yeşil yapraklardan süzülüşünü beklerim seher vakitlerinde . Kızıl dumanlar sarar dağları, altın bakışlı güneş tırmanır ve savurur sabah mağrurluğunu ...İnsanlar birer birer caddelere dökülür. Ortalık karışır birden. Adımların kimi hızlı kimi yavaş. Yaprakları kıpırdatmayan rüzgar, ayakları bir o yana bir bu yana savurur .Başlar öne eğilmiş, dudaklar birbirine kenetli...Düşünceler yalnızlaşır kaldırımlarda...Her sabah bu yolculuk bir döngüye  dolaşmış. Yürüyoruz hep beraber : Tanıdığım tanımadığım insanlar...

       Sağımda solumda yükselen soluk benizli binalar tam başımın üzerinde birbirine sarılıp üstüme üstüme basıyorlar. Hızlanıyorum, kaçamıyorum. Ayaklarıma tutunuyorlar. İniyorum, çıkıyorum. Adımı çağırsalar dönüp bakamam ,  düşmekten korkuyorum; çünkü kaldırımlar ayaklarıma takılıyorlar.

     Yıllardır yürüyorum.  Bakışlarım yollara mahkum , çaresiz  bu tutsaklığa boyun eğiyorum ama gözlerim sonsuz maviliğin boşluğuna vurgun. Ne kadar zaman geçti acaba kendimi gökyüzünden alıkoyalı bilmiyorum... Bulutlar gibi  salınarak kendi halinde adımlar atmayalı...

    Ne çok insan var şu küçücük dünyada ve ne çok adım...Kimi kendini bulduğu yol  uğruna ömür sarfederken ,kimi aradığı kendini bulma  sevdasıyla diyarları  şaşırır...Omuz omuza çarpsa da ayrı yolları aşar insanlar...

     ''Uyusun da büyüsün ''dedin anne, uyudum ,tatlı rüyalarla büyüdüm. ''Tıpış tıpış yürüsün  ''dedin , yürüyemedim anne...Yoruldum yollar arşınlamaktan, kaldırımlara basamaklara ayak uydurmaktan...Ayaklarıma  çelme takan  taşlardan, hızmı kesen rüzgardan... Yoluma çıkan duraklardan...

      Yine de yeniden ve tekrar ve tamamen  :

       Adımlarken gün gün ömrümü gözlerimin önü gökyüzü, sonsuz maviliklere yürüyorum anne...