DENEME 2                      YALNIZLIK

         Asırlar boyu yalnızlıkla yoğrulmuş insanlar. Ağıt olmuş dert olmuş,  türkü olmuş yalnızlık. Şiirlere destanlara kanat açmış...En acımasız düşman edinilmiş kimi zaman ya da en yakın dost bilinmiş.

           Yalnızlık....Hasretlere karışmış artık, bulunamaz diyarlara göç etmiş , belki Kaf Dağı'nın ardına... Yürekler yollarını gözler olmuş. 

          Kaldırımlarda boynu bükük adımlar  ,  ilmek ilmek  kalabalık  öredursun ... Doyulmaz bir haz olur  karanlık çökünce  yalnızlık.

         Boğuyor bu kargaşa,  duman.. Ah bu kalabalık...Nerede o büyülü yalnızlıklar...Bir başına   kalamıyor şu sisli başım. Sıkıyor,  avuçluyor, parçalıyor aklımı tüm ne görüyorsa gözlerim, neyi duyuyorsa kulaklarım....Kokusunu alamıyorum ,  karmakarışık , ayırt edemiyorum  yalnızlığı...

     Gündüzler hadi yasaktı yalnızlığa da ya geceler...Onlar da acımasız onlar da gündüzlere dolaşık. Belki aradığımı rüyalarımda bulurum diye başımı yastığa koyuyorum. ne hacet ... Sarmaşıklar tırmanıyor  ve gündüzlerin aynasını  sarıyor uykularıma... Ağrılar üşüşüyor şakaklarıma. Tutam  tutam söküveriyor özlemlerimi kökünden, dinginliği  bulamıyorum. 

        Hani şöyle bir  kapayıp  gözlerimi ellerimle çizebilsem yollarımı diyorum.. Yıldızları ağaç dallarına takıversem. Dolunayın maviliği saçlarıma serilse...Düşüncelerimi  arındırıp gecelerden gündüzlerden, yalnızlığa  bıraksam kendimi...   Sereserpe  uzansa  bulutlara düşlerim . 

       Karanlıkta uzatılmış bir mum gibi ,yalnızlığı  avuçlarımda tutabilsem...