-

       


          ZAMAN TÜNELİ  9 

         Okula başlamamıştım , her şeyi hayalimde bulup öğrenmeye çalışıyordum.

         En çok Dünya denilen şeyi merak ediyordum. Dünya'nın nasıl bir yer olduğunu hayal edemiyordum.

          Yaşadığımız yerin bir sınırı ,sonu olmalıydı.

           Dünya'nın kıyısına  gitmem ne kadar sürerdi? 

           Uçurum gibi miydi, düz bir tabak gibi miydi? 

          Dünya'nın en sonunu bulup aşağıya baksam düşer miydim? Oradan neler görebilirdim?

          Bir sabah kalksam yollara düşsem  akşama geri döner miydim?

          Kafamda deli sorular ama bir türlü zihnimde hiç bir şey canlanmıyordu  ve çok merak ediyordum.

          Görsel materyaller hiç bir şey  ifade etmiyordu. 

          Köyün  içinden geçen yol beni kendine çekiyordu .Bu yol hafif meyilli arazinin alt tarafından üst tarafına doğru uzanıyordu. Köyün giriş çıkışı  bu yol üzerindeydi . Benim gözüm çıkış tarafındaydı. Hemen orman içine daldığı için sanki dünyanın sonuna daha yakındı. Bir  denese miydim?

      Bir gün, en net cevabı alabileceğim umuduyla, babama sordum. Köyün çıkış tarafını göstererek:

      _ Baba, buradan hiç durmadan gitsem nereye varırım ?

     _Bu taraftan geri gelirsin .dedi, köyün giriş tarafını göstererek.

      Kafam daha çok karıştı. Nasıl yani , altımızdan yol mu geçiyordu?

      Günlerce düşündüm ...Bu taraftan gideceğim, öbür taraftan geleceğim...Nasıl olacak bu ? 

     Çok korkunç!

      

     


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

-
                                                         SEN BENDEN GİTTİN GİDELİ       Her gün, her sabah sınıf   kapısından içeri  girer girmez   başka biri olur, kendimi unuturdum...Büyülü bir aynadan  farklı  bir boyuta geçerdim...Dışarıdaki  dünyama ait ne kadar yorucu , yıpratıcı iç sıkıntısı varsa  hepsi üzerimden sıyrılır  giderdi,    yeniden yeniden yaşam sevinci ile dolardım...      O  yıl, yeni bir okula tayin edilmiştim ve yeni bir sınıfım olacaktı. Bu da yeni hazırlıklar demekti...Yepyeni bir heyecanla tekrar  işe koyulmuştum. ..Küflü duvarları en güzel renklerle boyatmıştım...Pembe fon perdeler, uçuş uçuş beyaz tüller yaptırmıştım...Kocaman kurdeleler   fon perdelere tutucu  olmuştu. Bin bir güçlükle  kitaplığınd...
Devamı
-
            ANNEANNEM      Dedem anneannemi bırakıp dönerken  ''Kızı buralarda rezil etmeyesin'' demiş .Bugün cevabını annem de bilmiyor neden Adana'da değil de Erzurum 'da bir dağ köyünde doğum yapmak ister ki insan...Git değil  mi memleketine ,hayatını niye riske atıyorsun...Kocaman  şehir ,hastanesi var, doktoru var ,ailen orada....      Kızını görünce ''Ooooo daha senin iki ayın var .''demiş canım anneannem ,o ki tanıdığım en bilge insandı. Gerçekten de iki ay sonra annemin sancıları başlıyor; aylardan ocak ,kar kapıda .Yollar kapalı ,ne araç ne doktor ne de hastane...Bir ebe var  onun da evi  hayli uzakta . Annemin sancıları artınca babam ebeyi alıp gelmek için gidiyor. Henüz yirmi bir  yaşında taze öğretmen, annem  on  sekizinde çiçeği burnunda yeni gelin. İkisi de çocuk denecek yaştalar.        Bir göz odalı lojmanda ana kız kalıyorlar baş başa ,ama doğum  ...
Devamı
-
                                                                  TELEFON      Turuncu ama kırmızıya yakın koyu bir turuncuydu .En sevdiğim ve belki en çok vakit geçirdiğim oyuncağımdı Almanya' dan ,bir yaz tatilinde , halamın benden yedi yaş büyük olan oğlu getirmişti. Abimi deliler gibi çok sevdiğim için , daha önceki hediyesi , içi boncuk köpük dolu olan ve gıcır gıcır ses çıkaran turuncu köpek gibi bu çevirmeli telefonu da çok sevmiştim. Belki de daha fazla...     Seksenli yıllarda bırakın evleri , köyde bile bir tane telefon yoktu. Elektrik ve suyun olmadığı yerde telefon hayal bile değildi, ihtiyaç hiç değildi. Daha sonraki zamanlarda köy muhtarlarının evlerinde bir tane telefon olduğunu, onu da kullanmak için sıraya girildiğini ve saatlerce beklenildiğini hatırlıyorum...Hele yurt dışı görüşmel...
Devamı