ZAMAN TÜNELİ  6

        Zifiri karanlık tek  korkumdu . Gölgemden dahi ürkerken  akşam saatleri  iyice çekilmez olurdu. . Bir odadan diğerine yalnız gidemezdim. Odadan  çıkacak olsam kızkardeşime bir işaret gönderir ,oda kapısının önünde onu  beklerdim . Annemle babama hissettirmeden anlaşmamız gerekiyordu, çünkü ''Korkacak bir şey yok !'' diye bana kızıyorlardı.

      Nasıl korkacak bir şey yok ,vardı işte .Onlar  nasıl korkmuyorlardı, beni neden anlamıyorlardı?

       Gece gaz lambası tamamen  kapandıktan sonra  yorganı hep kafama çeker öyle uyurdum. Asla başımı ve ayaklarımı yorganın dışına çıkaramazdım. Biri gelip beni  yiyecekmiş gibi gelirdi.  

       Okumayı öğrendikten  sonra  kitap müptelası olmuştum. Ama hiç kitabım yoktu. Okulun kitaplığına ha bre kitap alan babam ,bir  tanesini vermiyordu ki kitaplığıma koyayım. Onlar okulun zimmetli malıymış. Ancak okuduktan sonra değiştirebilirmişim.

     Ben de öyle yapıyordum. Her kitapla farklı hayaller kuruyordum ,biri bitince hemen  diğerini alıyordum .Hepsini hepsini okumak istiyordum. Tüm kitaplığı bitirmem lazımdı. Bir gün kitap akşam vakti bitti. Ne olacaktı şimdi ?

      Bi cesaret  elimde fener evden çıktım. En fazla üç adım sonrası okul. Nasıl koyu bir karanlık ... Çam ağaçlarından değişik değişik sesler geliyor . Şiddetli rüzgar da  var. Zaten fenerle karanlığın bütünlüğü bile tek başına korku sahnesi gibi.

       Okula girdim. Sakin sakin ilerliyorum   .Kitaplar  taa okulun en son duvarında .İki sınıfın  sonra malzame odası  ve müdür odasının önünden geçtim.. Karanlık beni yutacak sanki  .Kalbim iyice hızlandı. Vazgeçmek de istemiyorum ama kapıların gıcırtıları  ,pencelerin uğultuları ,arkamda biri var düşüncesi ...Beni  şimdi biri yakalayıp yiyecek . Birden hızlandım , bi çırpıda kitaplığı açıp içinden aradığım kitabı nasıl buldum hatırlamıyorum . Geri dönüp bir koşmaya başladım.

     Koşuyorum ama normal bir koşuş değil...Koşuyorum  koşuyorum .Nerde bu okulun çıkış kapısı?Sanki kilomertelerce koştum ,nerde bu kapı? 

         Sırtıma sırtıma bişeyler  vuruyor  yoksa birileri beni  yakalamaya  mı çalışıyordu ...

         Nihayet kendimi dışarı attım . Okulun  kapısından evin kapısına  da bir adımda uçmuş olabilirim.Yok yok uçtum kesin.

          Hani ''ayakları arkasına değmek ''dedikleri var ya ... Değiyormuş...