-

 ZAMAN TÜNELİ  1

   

      Bu şehrin tamamı dört duvar. hiç gece olmuyor, karanlık doğmuyor. Işıklar gece gündüz mütemadiyen sarıyor sarıyor ve sıkıyor taa ruhumun tüm hücrelerini. Sesler hiç kesilmiyor, En  sessiz geceler bile inceden inceden insanı delirtecek ısrarlı  uğultularına  devam ediyor. Kimse uyumuyor. İnzivaya çekilmiyor; durup dinlenmeden geceler katlediliyor.

 Dört  duvar içinde bedenimle  beraber  hapsedilen ruhumun renkleri, birbirinden farksız günlerin çarkları arasında dönüp duruyor. Bir nevi yokluğa doğru akıyor.

 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

-
                                                         SEN BENDEN GİTTİN GİDELİ       Her gün, her sabah sınıf   kapısından içeri  girer girmez   başka biri olur, kendimi unuturdum...Büyülü bir aynadan  farklı  bir boyuta geçerdim...Dışarıdaki  dünyama ait ne kadar yorucu , yıpratıcı iç sıkıntısı varsa  hepsi üzerimden sıyrılır  giderdi,    yeniden yeniden yaşam sevinci ile dolardım...      O  yıl, yeni bir okula tayin edilmiştim ve yeni bir sınıfım olacaktı. Bu da yeni hazırlıklar demekti...Yepyeni bir heyecanla tekrar  işe koyulmuştum. ..Küflü duvarları en güzel renklerle boyatmıştım...Pembe fon perdeler, uçuş uçuş beyaz tüller yaptırmıştım...Kocaman kurdeleler   fon perdelere tutucu  olmuştu. Bin bir güçlükle  kitaplığından mini kütüphanesine , çöp kovasına ,öğretmen masası ve sandalyesinden yazı tahtasına , projeksiyona, bilgisayar ,  fotoğraf makinesi  ve güçlü bir ses düzenine kadar bambaşka bir sınıf yapılanması başarmıştım....Pembe boyasıyla pembe bir dünyaya açılan kapımızı
Devamı
-
                                                                  TELEFON      Turuncu ama kırmızıya yakın koyu bir turuncuydu .En sevdiğim ve belki en çok vakit geçirdiğim oyuncağımdı Almanya' dan ,bir yaz tatilinde , halamın benden yedi yaş büyük olan oğlu getirmişti. Abimi deliler gibi çok sevdiğim için , daha önceki hediyesi , içi boncuk köpük dolu olan ve gıcır gıcır ses çıkaran turuncu köpek gibi bu çevirmeli telefonu da çok sevmiştim. Belki de daha fazla...     Seksenli yıllarda bırakın evleri , köyde bile bir tane telefon yoktu. Elektrik ve suyun olmadığı yerde telefon hayal bile değildi, ihtiyaç hiç değildi. Daha sonraki zamanlarda köy muhtarlarının evlerinde bir tane telefon olduğunu, onu da kullanmak için sıraya girildiğini ve saatlerce beklenildiğini hatırlıyorum...Hele yurt dışı görüşmelerinde bu durum daha meşakkatli olurdu, şimdi hatırlayamadığım teknik birkaç aşamadan geçilirdi .Ama benim özgürce kullanabildiğim bir telefonum vardı. İstediğim kişiyi arıyor ve onunla
Devamı